Zgnilizna twardzikowa

Nazwa łacińska: Sclerotinia sclerotiorum

Zgnilizna twardzikowa jest chorobą odglebową. Patogen ten jest polifagiem, to znaczy, że może porażać wiele gatunków roślin. Za infekcję pierwotną odpowiedzialne są sklerocja, które potrafią zalegać w glebie do 8 - 15 lat. Patogen może rozwijać się na jeden z dwóch sposobów. Sklerocjum kiełkuje w strzępkę grzybni, która zaczyna porażać dolne fragmenty roślin bądź też korzenie (marchew, pietruszka, seler). Albo sklerocjum wytwarza apotecjum – owocnik, który wyrasta ponad powierzchnię gleby. W apotecjum tworzą się askospory, wiatropylne zarodniki, które dokonują infekcji zarówno w niższych jak i wyższych partiach roślin. W miejscach, gdzie zawartość sklerocjów w glebie jest bardzo duża, objawy mogą wystąpić w polu. Jednakże największe nasilenie infekcji notuje się w przechowalniach lub chłodniach. Źródłem infekcji w przechowalni są nie tylko porażone rośliny, lecz także resztki liści (np. porażona nać marchwi bądź pietruszki) lub ziemia zawierająca sklerocja. Objawem charakterystycznym dla zgnilizny twardzikowej jest obfita, puszysta, biała grzybnia znajdująca się na porażonej tkance. Wraz z rozwojem choroby w obrębie grzybni wytwarzają się czarne zarodniki przetrwalnikowe – sklerocja. W zależności od gatunku choroby występującej na roślinach mogą się one różnić wielkością oraz kształtem.