Rizoktonioza ziemniaka

Wiosną, w sprzyjających warunkach (niska temp. gleby i wysoka jej wilgotność) skleroty kiełkują, stając się źródłem zakażenia kiełków na wiosnę. Najgroźniejszą dla plantacji formą rizoktoniozy jest gnicie kiełków. Grzyb atakuje najczęściej stożki wzrostu kiełków; prowadzi to do ich gnicia i zamierania. Porażenie kiełków opóźnia i przerzedza wschody, a rozwijające się z wtórnych kiełków rośliny ziemniaka, mają mniej pędów i są słabsze, dając również słabszy plon. Straty w plonie mogą sięgać 50%. Próchnienie podstaw łodyg obserwuje się w pełni sezonu wegetacyjnego. Na podstawie łodyg roślin ziemniaka pojawiają się suche, brunatne zranienia, różnych rozmiarów, które po objęciu obwodu całej łodygi zakłócają transport asymilatów z liści do bulw. Towarzyszą temu na roślinach ziemniaka różnorodne objawy wtórne, takie jak żółknięcie i lekkie więdnięcie roślin, miękkie zwijanie się brzegów liści wierzchołkowych czy tworzenie się tzw. bulwek powietrznych, w kątach bocznych dolnych pędów. Opilśn łodygowa tworzy się w okresach podwyższonej wilgotności powietrza, na przyziemnej części łodygi w postaci białoszarego nalotu, złożonego ze strzępek i zarodników grzyba. Jest to stadium płciowe (doskonałe) patogenu. Opilśń łodygowa występuje zwykle 3–4 dni po obfitych deszczach. Przy suchej pogodzie może się ona wcale nie wytworzyć pomimo silnego porażenia części podziemnych roślin ziemniaka. Ospowatość bulw jest jedną z postaci rizoktoniozy, występującej na bulwach, jako efekt rozwoju choroby na polu. Bulwy pokryte są ciemnymi sklerotami (stadium przetrwalnikowe grzyba), które tworzą się w okresie dojrzewania bulw i pozostają niezmienione aż do wiosny. Silniejsze występowanie ospowatości na bulwach ziemniaka obserwuje się w latach o obfitych opadach w okresie od dojrzewania plonu aż do zbioru. W niektóre lata na powierzchni bulw obserwuje się głębokie spękania. Ospowatość bulw jest szczególnie niepożądana na plantacjach nasiennych.