Śnieć cuchnąca pszenicy

Grzybnia rozwija się wewnątrz roślin, co powoduje, że podczas wegetacji porażone przez sprawców chorób śnieciowych rośliny pszenicy można rozpoznać w polu dopiero na początku fazy formowania ziarniaków do fazy pełnej dojrzałości żniwnej. Grubościenne zarodniki, zwane teliosporami, kiełkują i tworzą jednokomórkową podstawkę. Na szczycie podstawki powstają długie, nitkowate, lekko wygięte zarodniki podstawkowe – basidiospory. Grzybnia rozwijająca się wewnątrz rośliny dostaje się do zawiązka kłosa. W porażonych kłosach zamiast ziarna powstają tzw. torebki śnieciowe (sorusy, baloniki), nazywane czasem niby-ziarniakami, wypełnione zarodnikami grzyba. W czasie omłotu torebki te pękają, brunatne zarodniki osiadają na zdrowych ziarniakach, zatrzymując się głównie na bródce i bruzdce oraz na powierzchni gleby. W przypadku śnieci cuchnącej infekcji dokonują przede wszystkim teliospory znajdujące się na powierzchni wysianego ziarna. Dojrzewające porażone rośliny są często niższe i początkowo mogą mieć sinozielone zabarwienie. W miarę dojrzewania kłosy stają się rozpierzchłe, sterczą pionowo i nie pochylają się. Sterczące pionowo kłosy mają rozwarte plewki, między plewkami są widoczne torebki śnieciowe, krótsze niż zdrowe ziarno. Zawartość niedojrzałych torebek śnieciowych jest mazista, i ma zapach śledzi, zawartość dojrzałych torebek jest pylistą masą zarodników.