Zamieranie pędów malin

Wiosną źródłem infekcji pierwotnych nowo wyrastających pędów maliny są zarodniki workowe tworzące się w pseudotecjach. Owocniki te powstają w porażonej tkance miękiszowej, pod skórką, już w końcu lata, ale proces ich dojrzewania trwa do wiosny następnego roku. Wiosną, zwykle pod koniec kwietnia, uwalniające się na przykład podczas deszczu z kroplami wody zarodniki workowe dostają się na młode, wyrastające pędy maliny i zakażają je. Najczęstszym miejscem infekcji jest podstawa ogonków liściowych w dolnych partiach pędów, gdzie najdłużej utrzymuje się woda. Grzyb poraża przede wszystkim pędy, ale także liście i łuski okrywające pąki. Pierwsze objawy choroby, zależnie od przebiegu pogody, widoczne są na początku lub w połowie czerwca. Na latoroślach, głównie w dolnej ich części, wokół pąków, u nasady liści bocznych tworzą się brunatno-fioletowe plamy. Przebarwienia te powiększają się i wraz z rozwojem choroby, stają się rozległe, początkowo ciemnobrązowe, a następnie szare i często obejmują cały obwód pędu. W połowie lata na powierzchni plam pojawiają się liczne, drobne, czarne punkty − piknidia − będące tworami stadium konidialnego grzyba. Tworzące się w nich zarodniki konidialne stanowią źródło wtórnych infekcji. Jesienią w porażonej tkance, w spękaniach kory, tworzą się skupienia pseudotecjów − owocników stadium doskonałego grzyba. W wyniku zniszczenia miękiszu korowego przez grzyb, kora w porażonych miejscach pęka. Silne spękania i łuszczenie kory obserwuje się głównie na pędach dwuletnich. Silnie porażone pędy są zahamowane we wzroście, łuski pąków zamierają, a pąki wysychają. Chore pędy stają się podatniejsze na mróz, wskutek czego może wystąpić masowe zamieranie pędów wczesną wiosną. Największe nasilenie objawów choroby przypada w drugim roku od zakażenia, w okresie kwitnienia malin i bezpośrednio po nim, kiedy silnie porażone latorośle zamierają, co prowadzi na wielu plantacjach do znacznych strat w plonie, dochodzących nawet do 50%.