Zgnilizna pierścieniowa

Grzybopodobny organizm P. parasitica jest gatunkiem ciepłolubnym. W glebie może przetrwać kilka lat w postaci grzybni, sporangiów i chlamidospor. Choroba najszybciej rozwija się w temperaturze 18–27 st. C przy wysokiej wilgotności podłoża. W tradycyjnych uprawach pod osłonami choroba ta poraża pomidory przeważnie w ciągu pierwszych 2-3 tygodni po sadzeniu. Najbardziej narażone są pomidory sadzone w czerwcu i lipcu, gdy warunki termiczne dla rozwoju choroby są optymalne. Pomidory mogą wykazywać dość zróżnicowany obraz chorobowy. W uprawie tradycyjnej spotykane są różne zespoły objawów. Zgnilizna łodygi przy wizualnie zdrowym systemie korzeniowym. Początkowo pojawiają się wodniste, szaro- do ciemnozielonych plamy, następnie łodyga ulega przewężeniu, staje się pusta w środku i zasycha. Rdzeń i wiązki przewodzące w strefie porażenia i jej bezpośrednim sąsiedztwie brunatnieją. Rośliny dość szybko zamierają. Gnicie systemu korzeniowego postępujące od dołu ku górze. Najstarsze liście żółkną i więdną. Na wyrośniętych roślinach pomidora, zwykle już w okresie zbiorów, porażeniu ulega łodyga na odcinku z usuniętymi liśćmi. Tkanki przebarwiają się na kolor szarozielony, następnie brunatnieją i powstają rozległe plamy wokół łodygi.